U14 - Humanité et Poësie

De commissie St.Leendert en de Culturele Werkgroep Stein heeft bovenvermelde Argentijnse kunstenaar, tegenwoordig woonachtig in Frankrijk, opdracht gegeven, om naar eigen inzicht een sculptuur te ontwerpen voor de beeldentuin in het Molenpark te Urmond.  Dit na een bezoek aan het 15^de “Salon International d’Art Contemporain” in Libramont België in 2002 door Leo Klein. Deze was zo onder de indruk van het werk van de Zuid-Amerikaan, dat de commissie het heeft aangedurfd hem in 2003 uit te nodigen voor het jaarlijks terugkerend evenement “St Leendertmarkt” en het dit jaar in het teken te plaatsen van Argentinië. Tevens is toen een deel van zijn ongelooflijk uitgebreid oeuvre in de maand juni tentoongesteld in de Terpkerk te Urmond. Naast deze tentoonstelling heeft de kunstenaar verder workshops begeleid en ter plekke de laatste hand gelegd aan de sculptuur, voor het een definitieve plaats kreeg in het Molenpark.

“Humanité et Poësie,” zoals de titel van het beeld luidt, is samengesteld uit elementen van hardsteen en brons. In dit kunstwerk wil de kunstenaar de verhouding aangeven van de mens tot zijn poësie. Het grote corpus staat voor de mensheid en de volwassenheid. Het kleine corpus bestaat uit kinderhoofdjes, waarmee de kunstenaar tot uitdrukking wil brengen, dat je als volwassene groot kunt worden, maar als je je innerlijk kind verliest, dan ben je alleen groot maar niet volwassen. De betekenis van het bronzen vogeltje wordt door de kunstenaar als volgt omschreven:” Als volwassene zou je naar de kinderen moeten luisteren als naar de vogels: onbevangen, naïef, creatief.” 

De beelden zijn zo tegenover elkaar geplaatst, zodat het ook als een spiegel werkt. Je kunt alleen ontdekken in een ander wat je ook in jezelf ziet. De onthulling van dit kunstwerk heeft plaats gevonden op 7 september 2003 en is verricht door mevrouw Odile Wolfs, gedeputeerde voor cultuur van de Provincie. 

Korte levensbeschrijving van de kunstenaar:

Als 15 jarige jongen werd hij voor een bedrag van 15 euro, verkocht aan een Italiaanse kunstenaar. Door zijn moeder werd hij “Negro Diabolo” genoemd, wat zowel zwarte duivel als deugniet betekent. Bij zijn adoptief vader heeft hij leren tekenen en dit heeft grote invloed gehad op zijn verdere leven. Hij begon met het tekenen van affiches voor een bioscoop en als zo’n affiche gereed was mocht hij gratis naar de film. Onder andere door het zien van het polygoonnieuws, voorafgaand aan de film, werd zijn horizon verbreed.

Een volgende stap in zijn leven was de oversteek naar de kunstenaarsfamilie in Italië, waar hij echter niet lang verbleef, omdat hij er niet kon wennen. Via Portugal, waar zich hetzelfde probleem voordeed, kwam hij uiteindelijk in Parijs terecht. Hier leert hij Marc Chagall en Miro kennen, die voor hem veel hebben betekend. Heel bijzonder voor hem waren de laatste vier jaren van Picasso, die hem de mogelijkheid bood in zijn atelier te werken. De kunstenaar is niet meer naar Argentinië teruggekeerd, maar altijd in Frankrijk blijven wonen. Hier heeft hij zich verder ontwikkeld en een geheel eigen stijl tot ontplooiing gebracht.